На зямлі, дзе б’ецца ў бераг Іслач,
Запрашае ў бор Бярэзіна –
Ведаў шмат сьцяжынак я сунічных,
Ведаў шмат людзей я сімпатычных,
Ведаў – дзе ёсьць праўда, дзе мана...
Тым ня менш, я не сьпяшаўся ў судзьдзі,
Помніў, што жыцьцё заўжды мудрэй.
Кожны твор мой – падарунак людзям,
Хто душой імкнецца быць дабрэй.
І таму – ніколі не забыцца,
Як ля вокан пахне бэз вясной,
Як натхнёна ціўкае сініца
Ля крыніцы ў засені лясной!..
Як вусаты колас – ды далонь шчакоча,
Калі прывітацца зь ім рашыў;
Як ласкава ў бераг хвалямі пляскоча
Іслач, дзе я ногі арашыў!..
|
|
